De man kwam dichterbij zonder een woord te zeggen en stopte tot net een meter voor Tom. Tom was verstijfd van angst en bleef stokstijf staan. Hij keek naar de man in het joggingpak en vergat te ademen. ‘Herken je mij niet meer?’ vroeg de onbekende. Tom probeerde zijn gezicht goed te bekijken maar zag enkel zijn neus en mond doordat de kap van de jogging ver over zijn hoofd was getrokken. Hij merkte op dat zijn huid vol littekens zat. ‘Neen, ik weet niet wie jij bent’ zei Tom die probeerde de bibber in zijn stem onder controle te houden. ‘Ik zal je geheugen even opfrissen’. De man schoof zijn kap naar achter langs zijn hoofd en zijn ogen werden zichtbaar. Zijn linkeroog was donkerbruin en zijn rechteroog had een rode gloed. De littekens die over zijn hele gezicht verspreid waren, werden nu duidelijk zichtbaar. Tom had nog steeds geen idee wie deze verminkte man was. De twee stonden stilzwijgend over elkaar tot de man sprak: ‘Ik ben Evert, tien jaar geleden ben je met je zatte fikken in je auto gekropen. Ik had de pech om je te kruisen en je bent tegen me aangereden. De gevolgen staan op mijn gezicht te lezen. Tom voelde zich ligt worden in zijn hoofd en herinnerde zich de avond waarover Evert sprak. Na het ongeval is hij maanden in therapie geweest. ‘Gaat er eindelijk een belletje rinkelen in dat leeghoofd van je?’ zei Evert. Tom voelde de woede in Evert’s stem. ‘Ja… zei Tom, en de foto van de baby?’ Hij durfde het bijna niet te vragen. ‘Zoals je je misschien herinnert zat mijn vriendin naast me. Ze overleefde de klap niet en de baby ook niet en daar ga jij nu voor boeten. Tom was verlamd. ‘Het spijt me zo!’ riep hij. Evert haalde een pistool uit de broekzak van zijn jogging. ‘Je bent te laat’ zei hij. Tom hoorde een luide knal en voelde een pijnlijke druk op zijn borst, de druk was zo groot dat hij een stap naar achter deed en in zijn graf viel. Hij voelde zich moe worden. Evert stond aan de rand van zijn graf met een gelukzalige glimlach op zijn gezicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten